Użycie zaawansowanych technik obrazowania (rezonans magnetyczny lub tomografia komputerowa serca) zwiększa szanse na powodzenie terapii resynchronizującej w niewydolności serca. 

Ideą stojącą za terapią resynchronizującą serce jest chęć przywrócenia synchronicznego kurczenia się prawej i lewej komory. W niewydolności serca dochodzi do utraty koordynacji ruchów obu komór, co nasila zaburzenia pracy serca. Wszczepienie urządzenia przywracającego tę synchroniczność za pomocą impulsów elektrycznych poprawia znacznie objawy i wydłuża życie.

Skuteczność terapii resynchronizującej serce w dużej mierze zależy od tego, czy chory ma szanse uzyskać korzyści z takiego leczenia, innymi słowy – czy zostanie właściwie zakwalifikowany. Kluczem do powodzenia jest wnikliwa ocena objawów klinicznych, w tym stopnia zaawansowania niewydolności serca, ocena zaburzeń przewodzenia w mięśniu sercowym oraz kompleksowa ocena mięśnia sercowego w badaniach obrazowych i określenie najlepszego miejsca dla implantacji elektrody lewokomorowej. Tu nie do przecenienia staje się rola rezonansu magnetycznego, który pozwala na:

• dokładną ocenę dyssynchronii mięśnia sercowego;
• analizę asymetrii skurczu w dowolnych płaszczyznach przy dobrej rozdzielczości przestrzennej;
• ocenę żywotności mięśnia sercowego (bez konieczności obciążenia farmakologicznego), dzięki czemu możliwe jest wskazanie najlepszego miejsca zdrowej części miokardium do implantacji elektrody w lewej komorze;
• wykrycie tkanki włóknistej, blizn pozawałowych lub pozapalnych w mięśniu sercowym.

Już w 2013 r. wykazano, iż implantacja urządzenia do resynchronizacji wspomagana przez ocenę w rezonansie magnetycznym skutkowała lepszą skutecznością terapii. 

Niedawno Ngyuen i wsp. uznali, że także tomografia komputerowa wykonana przed wszczepieniem CRT może wpłynąć na powodzenie terapii. Tomografia komputerowa serca pozwala bowiem na:

• dokładną ocenę anatomii naczyń wieńcowych;
• identyfikację dodatkowych żył;
• ocenę odmienności anatomicznych spływu żylnego zatoki wieńcowej, zwężeń i przebiegu żył nasierdziowych, co znacznie ułatwia zaplanowanie zabiegu. 

W ośrodkach referencyjnych wyposażonych w najnowocześniejszy sprzęt połączenie metod obrazowania (TK i MR), a następnie ich nałożenie na obraz fluoroskopowy daje operatorowi niezwykły komfort w czasie zabiegu.

Rezonans magnetyczny uważany jest za preferowaną metodę obrazowania przed takimi zabiegami. Dokładniejsza ocena dyssynchronii i żywotności miokardium oraz anatomii żył nasierdziowych ułatwia i skraca przebieg zabiegu, a co najważniejsze – wiąże się ze zwiększoną skutecznością leczenia za pomocą resynchronizacji.

lek. Aleksandra Świętoniowska-Mścisz